Naar onze voller tevredenheid verlieten we Punta del Diablo op een dag met regen, regen, en nog eens regen.Bye Bye strandparadijs, hallo grote stad!

Natuurlijk hoopten we dat het weer in Montevideo een beetje op zou knappen, en dat heeft het gelukkig ook gedaan. Want.... Montevideo is niet bijzonder interessant. Hoewel het een redelijk grote stad is, met maar liefst 1,3 miljoen inwoners, heeft het de uitstraling van een provinciestadje. We hebben veel door de stad gewandeld, en toen het mooie weer eenmaal los brak hebben weop op zwaar ondermaatse fietsen een fietstochtje langs de boulevard gemaakt, en onderwijl uit totale vervelingzelfs een vuurtoren bezocht. De boulevard schijnt inde zomermaanden (december en januari) echt een hotspot te zijn, maar nuwaren de kleine strandjes - bij ons bezoek bezaaid met dode vissen - een baken van rust en vuilnis.

´s Avonds is er in Montevideonagenoeg niemand op straat, waardoor we ons genoodzaakt zagen om meerdere avonden in de tv-kamer door te brengen in het gezelschap van dr. House.Deafstandbediening in onsbezit krijgen was overigensgeen sinecure, omdat de tv eeninmense populariteitgenoot. Het hostel was niet alleen hostel, maar er woonden ook studenten en mensen die voor ´student´ moesten doorgaan. Een van die studenten, een man van in de veertig, had min of meer een abonnement op de tv genomen. De tv-kamer werdhierdoor een obsessie voor ons,met als gevolg datwe ruimschoots voordat we werkelijk tv wilden gaan kijken al plaatsnamen in de tv-kamer, om maar alvast terrein af te bakenen.

Uruguayanen lijken heel erg op Argentijnen, met dit verschil dat ze veel rustiger zijn en dat hun consumptie van mate (bepaald type kruidenthee, die de Argentijnen ook drinken), werkelijk alle spuigaten uit loopt. Op straat loopt werkelijk bijna iedereen - bejaarden, jongeren, gehandicapten, noem het maar op - met een thermoskan met mate. Het lijkt ons nogal overdreven, wij lopen toch ook niet de hele dag met een kop kamillethee onder de arm?

Op zaterdag namen wena enkele gemoedelijke daagjes Montevideo, het lijkt ons het beste het zo te omschrijven, de boot naar Buenos Aires.Ons beleidbestaat eruitelke keer als we in Buenos Aires zijn in een andere wijk te verblijven, enna de vorige keerMicrocentro gingen we nu naar Palermo. Palermo is een hippe wijk met veel cafes, musea en parken, van welke faciliteiten we gretig gebruik hebben gemaakt.Alle musea zijn hier overigens gratis of bijna gratis, misschien een ideetje dat navolging verdient in Nederland?

Een minpuntje aan Palermo is trouwens dat er hier heel veel honden zijn. Enhun geblaf is dan nog niet eens zo erg, erger is de Argentijnen hun mormeltjes te pas en te onpas op straat hun behoefte laten doen, waardoor de geur in bepaalde straten niet te harden is. Het eerste hostel in Palermo waar we in logeerden (ja, zelfs binnen Palermo bewegen we ons), bevond zich in downtown dog area; de omgeving van ons huidige hostel ruikt gelukkig gewoon naar boom.

Het weer is hier al dagenlang schitterend (of verstikkend warm, hoe je het wil noemen), een enkel regenbuitje daargelaten, dus de fleecevesten hangenalweer een tijdje te simmen in de kast. Overdag is het vaak te warm om in de zon te zitten, en dus, dachten wij, was het tijd voor een bezoek aan het zwembad. Maar de zwembaden hier gaan tot onze verbazingpas in december open. Daarom hebben drastische maatregelen genomen en reizen zondag voor een paar daagjes af naar Rosario, geboorteplaats vandrie illustere figuren: Messi, Che Guevara en niet te vergeten de Argentijnse vlag. Rosario ligt aan de rivier Paraná en heeft vele strandjes en eilandjes.

We maken ons trouwens lichtelijk zorgen over hoein Nederlandte overlevenzonder dagelijks eendeeg- of gefrituurd product. We werken hierper dag minstens een deegapparaat in de vorm van een empanadaof een stukhartige taart naar binnen. Een grote valkuil is de empanada met groenten. Elke keer weer bestellen we die, en elke keer weer vergeten we dat een emapanda met groenten eigenlijk gewoon een empanada met acelga (snijbiet)is. Acelga is een spinazie-achtige groentesoort die hier mateloos populair is. Over het waarom van deze ongekende populariteit hebben we al meerdere malen ons hoofd gebroken: is de acelga extreem goedkoop, extreem gezond, Argentijnse trots? Het blijft een raadsel...
Aan het echte nachtleven van Palermo zijn we nog niet toegekomen, wel hebben we een hele mooie tangovoorstelling bezocht. Voor morgen hebben we kaartjes voor een feest gekocht, dus dr. House, die hier werkelijk te pas en te onpas wordt uitgezonden, zal ons een avondje moetenmissen. De beste man zal het wel aankunnen,denken we zo.