Verheugd kunnen we jullie melden dat we inmiddels veranderd zijn in echte backpackers. Van slaapzalen liggen we niet meer wakker (mits deze niet bevolkt worden door meer dan 6 personen en door maximaal 3 Angelsaksen), we worden versierd door andere vrouwen, we hebben al 3 dagen ons haar niet meer gewassen en we zijn gaan raften. Jawel, jullie lezen het goed: raften. Na maandenlange tegenstand zijn we uiteindelijk overstag gegaan (figuurlijk dan, niet tijdens het raften zelf...) en gingen we - volledig ingesnoerd in reddingsvesten en helmen - met een opblaasvlot de rivier op. Onze bemanning bestond voornamelijk uit zoetwatermatrozen met een hoog oestrogeengehalte: drie meisjes, een Britse homo en een zijige Spanjaard. Onze raftervaring kan dus met recht 'extreme rafting' genoemd worden en bijkomen aan het zwembad was dan ook een absolute noodzaak.

We ontdekten ook al snel dat Mendoza te klein was voor echte globetrotters als wij, dus togen we naar een stad van een wat acceptabeler formaat: Buenos Aires. Op aan- en afraden van velen hadden we onze intrek genomen in Millhouse hostel, dat bekend staat als het partyhostel van de stad. Ter plaatse bleek dat 90 procent van de medebewoners uit Engeland, de VS of Australië kwam. Zoals te verwachten viel, resulteerde dit in krijsende meisjes op de gang, overmatige bierconsumptie en korte rokjes. Onze juist-ontsproten backpackersgeest werd dus direct op de proef gesteld en faalde jammerlijk. We wisten er nog net een excursie uit te persen naar La Boca - de volkswijk van Buenos Aires - inclusief bezoek aan het stadion van de club van Maradona.

Op zoek naar bredere horizonten en een gebronsde tint hebben we de boot gepakt naar Uruguay. Onze medereizigers verklaarden ons voor gek, maar we hadden van een anonieme bron vernomen dat het zeer de moeite waard was. Een tocht per veerboot (leuk en zonnig) en twee bussen (minder leuk en minder zonnig) later stonden we in Punta del Diablo. Hoewel het nabijgelegen Punta del Este zo ongeveer het Ibiza van Uruguay is, besloten we voor het kleinere - en meer pittoreske - broertje te gaan. Het hoogseizoen staat op het punt van losbarsten, dus in alle hotels en restaurants wordt er non-stop getimmerd en schoongemaakt. Dat deze werkzaamheden in Nederland doorgaans drie maanden voor het begin van het strandseizoen beginnen, lijkt hier niet te zijn doorgedrongen. We zijn dus enigszins beperkt in de accommodatie en zitten - wederop op een slaapzaal - in een redelijk kansloos hostel. De enige bar van het dorp zit vlakbij, te weten in het hostel waar we de eerste nacht sliepen. We hebben het vertier toch liever iets verder van onze slaapkamer, zo bleek.

Ondanks het feit dat het ook hier wemelt van de Angelsaksen - zelfs de eigenaar van ons hostel is een Amerikaan - vermaken we ons hier prima met de koude zee trotseren, langs het water lopen, de inheemse natuur bewonderen, een beetje bronzen, (proberen te) surfen en empanada's met vis eten. Binnenkort is er echter een weersverslechtering voorspelt, dus pakken wij onze biezen. Montevideo ligt nog in het verschiet, waar we fietstochten langs het strand gaan maken en wellicht een dansje wagen. En als dat allemaal niet lukt, kunnen we altijd nog op bezoek gaan bij de moeder van Luis Suarez.