Hoewel La Paz en Sucre niet méér van elkaar kunnen verschillen, strijden beide steden om het predicaat hoofdstad van Bolivia(Onsis het nog niet helemaal duidelijk wie de winnaar is).La Paz is een grote chaotische stad die haar best doet om zo Amerikaans mogelijk te zijn, wat zich vooral vertaalt in de aanwezigheid van ontelbare fastfoodrestaurants. Sucre daarentegen is een rustig stadje met smalle straten en huizen met witte muren en rode daken. De trots van Sucre is dat er in 1825 de onafhankelijkheid werd getekend en er is dan ook een heel museum aangewijd. Afgezien van de daadwerkelijke zaal waar de onafhankelijkheid ondertekend werd, waren er in het museum voornamelijk portretten van (ex-)presidenten te vinden. De huidige president Evo is van indiaanse afkomst en detoneerde dan ook behoorlijk in deze galerij van verder blanke, besnorde mannen.

Een tweede hoogtepunt van Sucre was een bezoek aan de dokter want jawel, Eva had in de tropen een verstekeling opgedaan. Deze ongenode gast had de vorm aangenomen van een vliegje dat zich vastbijt in je huid en daar een eitje legt. Daar komt dan een nieuw beest uit, dat op zijn beurt weer een ei legt enzovoort. Hoewel wij het voorbestaan van allerhande beesten natuurlijk een warm hart toedragen, moest dit insect verwijderd worden. Gelukkig was er een dokter in de zaal, die wel iets weg had van een vies oud mannetje, maar wel verstand van zaken leek te hebben en ook in Europa had gewerkt. Deze ´boro´ - ofanchylostoma braziliensis voor de liefhebbers - werd vakkundig de das om gedaan en de reis kon voortgezet worden.

Bij het verkennen van Sucre kwamen we erachter dat er zich op onverklaarbare wijze grote hoeveelheden Nederlanders hebben gevestigd. Er is een Nederlands restaurant, een café en een bakkerij (compleet met bossche bollen en stroopwafels). Het café hoort bij een goed doel dat straatkinderen ondersteunt door allerlei activiteiten aan te bieden. Bolivia is het armste land van Zuid-Amerika en tot nu toe hadden we de bedelende mensen met pijn in ons hart compleet genegeerd, maar dit leek ons een goede gelegenheid om iets voor de medemens te doen. We gingen op pad met Alberto, een zwijgzame jongen van 16 (en 1.50m), die ons naar Yotala, een dorpje in de buurt bracht. Geheel in overeenstemming met onze beperkt-avontuurlijke insteek kwam er aan deze tocht noch raften, noch mountainbiken te pas. Er was zelfs een toeriste van 71 jaar die dezelfde tour had gemaakt. Desalniettemin waren we erg trots op onszelf.

Hoewel Sucre een leuke en aangename stad is, zit een ware backpacker nooit stil. Uyuni en zijn zoutvlaktes (salar in het Spaans) lag op ons te wachten, dus waagden we ons aan een busrit mét wagenzieke medepassagiers en zónder verharde weg. Uyuyni zelf is een mistroostig oord, midden in de woestijn (Laura´s grap ´Haha, welkom in Uyuni´ bleek misplaatst te zijn, aangezien het echt Uyuni was). We besloten dan ook om zo snel mogelijk een tocht van drie dagen langs de zoutvlaktes te maken, om daarna zo snel mogelijk weer weg te kunnen. De twee Austalische jongens die de tour agency ons als reisgenoten in het vooruitzicht had gesteld, bleken twee Israelische jongens (daar zijn ze weer!) en een stel uit Parijs te zijn. De tour was erg indrukwekkend maar af en toe ook afzien. Vooral de tweede nacht - waarbij een lakenzak, een slaapzak, drie dekens en een sprei niet genoeg waren om je warm te houden -was echt verschrikkelijk. Later vernamen we dat er temperaturen van -22 de ronde deden. Gelukkig maakten de lagunes, flamingo´s, vicuñas en kleurige rotsformaties veel goed. Vanavond nemen we de trein richting Argentinië, waar hopelijk een paradijs van comfort op ons ligt te wachten.