Vanaf Cuzco zijn we met de bus naar Puno gegaan, een niet bijzonder interessant en erg vies stadje gelegen aan het Titicaca meer vlakbij de grens met Bolivia. Natuurlijk had ons bezoek aan deze poel des verderfs wel een reden; vlakbij Puno liggen de rieten Islas Flotantes. Op de Islas Flotantes woont een volk dat de Uros heet en die maken alles van riet, niet alleen hun eilanden zelf, maar ook hun huizen, meubels, echt alles. Ze leven er onder vrij basale omstandigheden, hoewel er een hoop verbeterd is sinds ze een paar jaar geleden de beschikking over zonne-energie hebben gekregen.

Behalve een bezoek aan de Islas Flotantes had Puno niet veel te bieden, dus al vrij snel spoedden we ons naar Copacabana in Bolivia. Dit was een erg relaxed en vriendelijk stadje, waar we ons vermaakt hebben met rondwandelen, consumeren en ´zijn´, en ook een bezoek aan het Isla del Sol, waar de zonnegod Inti de eerste Inca´s zou hebben gecreëerd, kon niet uitblijven.De eerste avond dat we er waren besloten we te gaan koken- soms kan je het lokale eten even niet meer aan. We hadden gekookt, in een keuken waar alles vies was, en hadden ons juist geïnstalleerd voor de televisie, toen de electriciteit uitviel. Er zat niets anders op dat in het donker bij kaarslicht verder te eten, en daarna naar onze kamer te gaan. Aldaar, we schrijven negen uur, viel Eva al snel in een tomeloze slaap, maar heeft Laura nagenoeg de hele nacht wakker gelegen. Zo vroeg naar bed...dat eist zijn tol voor sommigen.

NaIsla del Sol ging de tocht voort naar la Paz, hoofdstad van Bolivia, gelegen op ongeveer 3600 meter hoogte. De eerste dag zijn we een half uur op zoek geweest naar ontbijt, alles was nog dichtoom negen uur, en uiteindelijk eindigden we bij een lief Boliviaans vrouwtje dat brood met eien rozenthee voor ons maakte. Rozenthee wil zeggen gekookt water met echt rozenknoppen erin. Er zat niet veel smaak aan... De rest van de dag hebben we een beetje rondgewandeld in de regen (heb weer in La Paz is een beetje deprimerend, erg veel regen en niet zo warm) en geconstateerd dat la Paz eigenlijk een grote markt is. Werkelijk overal staan kraampjes met eten, eten, eten en soms ook kleren en toiletartikelen. En dat zijn alleen nog maar de markten buiten, er zijn ook nog de overdekte centros comerciales, die eigenlijk op hetzelfde neerkomen. Als je ´s middags op de markt komt zit iedereen te eten, en ook wij hebben dat een keer gedaan (in Peru trouwens ook meerdere keren). Tussen allemaal Boliviaanse mannetjes die lunchpauze hebben zit je dan voor 6 bolivianos (0,60 cent), een menu bestaande uit soep met pasta en daarna rijst met een enorme gefrituurde groentenomelet naar binnen te werken. Na zo´n lunch voel je je zelf ook een gefrituurde groenteomelet, maar honger heb je in ieder geval niet meer.

Vanuit la Paz hebben we onze tocht naar de pampas, gelegen vlakbij het plaatsje Rurrenabaque, geboekt. We zijn er met een klein vliegtuig - ongeveer twintig personen passen erin- heen gevlogen. Eenmaal daar ervoeren we een enorme temperatuurshock; la Paz 17 graden en regen, Rurrenabaque 30 graden en zon.... De dag na onze aankomt gingen we op een pampasexcursie, en we bleken in een groep met vijf Israëliers te zitten. En dan geen gewone, maar maar liefst vier behoorlijk gelovig met keppeltjes op die koosjer moesten eten, dat vaak erg veel tijd kostte (zelf brood bakken, eigen pannen gebruiken et cetera). Ze waren erg aardig, daar niet van, maar wij hebben ons verbaasd over hoe mensen op die manier kunnen reizen... Het lijkt ons dat ze behoorlijk geïsoleerd van andere nationaliteiten reizen. Onze pampasexcursie duurde drie dagen, waar van de eerste en de laatste dag de heen en de terugreis waren. Het laatste stuk naar onze ecolodge, gelegen aan de oevers van de Pampas, legden we per boot af. Onderweg zagen we vele Capibara´s, schildpadden, kaaimannen en hele mooie vogels. Omdat het waterpeil van de rivier erg laag stond, moesten de jongens, en wij af en toe, er regelmatig uit om de boot een stuk te duwen. Vooral in het begin was dat een hele ervaring, omdat we niet bijzonder gecharmeerd waren van de aanwezigheid van de kaaimannen in onze nabije omgeving.

De tweede dag, al vroeg wakker gemaakt door het geluid van vogels, apen, en onbestemde grommende beesten, zijn we in de dampende hitte op zoek gegaan naar Anaconda´s, die we helaas alleen in de vorm van stoffelijke overschotten gevonden hebben. Wel gevonden; een rode krab en een waterslang. ´s Middags zouden we gaan zwemmen met dolfijnen, die bleken zich echter verre van ons te houden, dus was het eerder zwemmen met kaaimannen. Hoewel wij niets tegen de kaaiman hebben, het beest bestaat nu eenmaal en de rivier is zijn leefgebied, konden we er toch niet intens van genieten ons een een donkerbruine rivier te laten zakken waar kaaimannen in piranas zich goed vermaken. We zaten dan ook snel aan de kant, terwijl de rest van de groep bommetjes maakte vanaf de boot...
Daarna gingen we pirañas vissen, dat wil zeggen de Israëlische jongens, en ook dat was maar een matig succes. Er werden twee pirañas en verder voornamelijk boomtakken, andere vissen, en elkaars hengels gevangen.

Inmiddels zijn we weer terug in la Paz, helemaal lekgeprikt door de muggen in dePampas. vVanavond nemen we de bus naar Sucre. Hasta luego!