Het voordeel van reizen is dat je heel veel leuke dingen doet in een korte tijd. Het nadeel is dat de belevenissen elkaar soms zo snel opvolgen dat je niet meer weet waar je moet beginnen met navertellen.

Vorige week hebben we in de stad Cuzco doorgebracht. In de tijd van de Inca's (15e -16e eeuw)was Cuzco de hoofdstad van het imperium en ook vandaag merk je dat nog. Er zijn veel meer mensen in klederdracht (jawel, met van die kleurige gestreepte gewaden met bolle rokken en gekke hoedjes op) en in de stad zijn er oude muren uit het incatijdperk, die zonder cement in elkaar gezet zijn. Los van deze historische context is Cuzco ook de gringo(=toeristen)hoofdstad van het land of misschien wel van de wereld. Overal zijn er pizzarias, menus in het Engels en zelfs een welbekend klein schots eethuisje met een enorm assortiment aan hamburgers. Hoogtepunt (of dieptepunt, het is maar hoe je het bekijkt) van deze gringogekte was ons hostel. Op aanraden van velen verbleven we in het Loki hostel, dat als voornaamste voorziening een enorme bar heeft. De Engelsen en Australiers waren vanzelfsprekend niet van de lucht en tot onze verbazing bleek er ook een enorme kolonie Israeliers te huizen. Ze komen allemaal vers uit het leger en het kost ons wel eens moeite om ons politiek gezien op de vlakte te houden.

Het werd ons al snel duidelijk dat vrijwel iedereen in ons hostel avontuurlijker is ingesteld dan wij en een bezoek aan Peru als mislukt beschouwt als je niet gemountainbiked of geraft hebt. Wij raken al buiten adem na het beklimmen van de steile straat waar ons hostel aan ligt. Dat komt natuurlijk door het feit dat Cuzco op 3500 meter ligt, niet door onze gebrekkige conditie.

Net buiten het centrum valt het wel mee met alle toeristengekte en is Cusco en heel mooi en rustig plaatsje met smalle wit-met-blauwe steegjes, aardige mensen en belachelijk goedkoop eten. Gezien onze geringe voorkeur voor alles wat met vlees te maken heeft, eindigen we wel vaak met een omelet met groenten en rijst, maar die smaakt dan altijd goed (mits niet te vaak geconsumeerd).

Ook in de omgeving van Cuzco is een hoop te zien, wat we - getrouw aan onze beperte avontuurlijke inborst - per bus bezocht hebben. De naburige Valle Sagrado was voor de Inca's een heilige vallei (waarom is ons nog steeds niet helemaal duidelijk, maar we vermoeden dat het iets met een rivier te maken heeft) en er zijn dan ook allemaal oude gebouwen en complexen te bezoeken. Helaas zijn de Spanjaarden en de tand des tijds niet mals geweest voor de inca's en er is dan ook flink wat inlevingsvermogen voor nodig om er de caviafokkerijen en zonnetempels in te zien die er ooit stonden. Zeker als je bedenkt dat onze gids het stevast verdomde om de incatrappen richting de gebouwen te beklimmen en volstond met: 'hier is het, ik zie jullie over een half uur.'

Afgelopen zaterdag en zondag besloten we - om toch een beetje mee te kunnen praten met de waaghalzen in ons hostel - een tweedaagse tocht naar Machu Picchu te maken. Machu Picchu was vermoedelijk een heiligdom van de Inca's en ligt midden tussen de bergen van de Andes. Omdat de gehaten Spanjolen het nooit ontdekt hebben (wat we ons na twee uur steil klimmen in het noglanggeenochtendgloren heel goed konden voorstellen), is het complex redelijk goed bewaard gebleven. Machu Picchu is prachtig en sprookjesachtig en we hopen dat de foto's voor zich spreken. We zouden er bijna door vergeten dat op de heenweg de bus het begaf en we verder moesten achterin een vrachtwagen, onze gids ons in het stikdonker in de steek liet en dat hij dusdanig incompetent was dat er geen treinkaartjes voor de terugreis waren. Bijna.

Twee dagen later aanvaardden we de busreis naar het Titicacameer, dat op de grens tussen Peru en Bolivia ligt en een van de hoogste meren ter wereld is. Maar daarover vertellen we jullie een volgende keer.

Tot slot nog even de balans opmaken:

min: Eva's telefoon, ipod en camera; Laura's fleecevest.

plus: een nieuw fleecevest, een horloge en een enorme hoeveelheid koekjes.