Inmiddels verpozen we alweer enkele dagen in het zonovergoten Arequipa. Vanuit Lima zijn we met de bus naar het kustplaatsje Pisco gegaan. Pisco is in 2007 getroffen door een aardbeving, en ligt grotendeels nog steeds in puin. Of het door de aardbeving komt weten we niet, maar Pisco is een door God verlaten oord waar niets te doen is, behalve..... zeebeesten spotten, wat we ons uiteraard geen twee keer lieten zeggen.

Volledig uitgerust - omdat in Pisco niets te doen is zaten we al om negen uur ´s avonds in pyjama naar een Baskische televisiezender te kijken - vertrokken we de dag na aankomst in Pisco op een excursie naar de Islas Ballestas. Dit samen met hordes andere toeristen, waaronder, erg opvallend, veel Fransozen. Die Fransozen zijn trouwens in heel Peru goed vertegenwoordigd, dat terwijl wij dachten dat ze toch nauwelijks hun eigen land uitkwamen. Met een boot voeren we langs een van de Islas Ballestas, en daar zagen we dat de Islas Ballestas qua bevolkingsdichtheid nauwelijks onderdoen voor Nederland. Op de rotsen zaten pinguïns, zonnende zeeleeuwen, heel veel soorten vogels, zeesterren een vuurrode krabben- allemaal keurig gegroepeerd per soort.

Na ons bezoek aan de Islas Ballestas gingen we naar het Parque Nacional de Paracas, waar we flamingo´s (uit de verte), fossielen en vulkaangesteente zagen. De dag daarna namen we ´s middags de bus naar Arequipa, waar we ´s nachts om vijf uur aankwamen in ons hostal, genaamd Home Sweet Home. De afgelopen dag hebben we door de stad gewandeld en genoten van het mooie weer hier (wel erg heet soms), het uitzicht (vulkaan Misti is vlakbij, evanals vele andere vulkanen), de cultuur (o.a. museum bezocht waar ijsmummie Juanita te bewonderen is), het lekkere vegetarische eten én uiteraard van de Pisco Sour (verukkelijk Peruaans drankje, met mate te gebruiken).

Iedereen is ons hostal is erg sportief en maakt trektochten van drie of vier dagen, maar wij besloten om in Cuzco een trektocht te gaan maken en hier een dagje naar de Cañon del Colca te gaan (de eennadiepste canyon van de wereld). Om half vijf ging de wekker, en na ongeveer vijf uur in de bus - van waaruit Eva vicuñas gespot heeft- kwamen we aan in een dorpje aan de rand van de canyon. Uiteraard waren er toeristen all over the place, evenals vrouwen in kleurige tradionele kleding, en aangelijnde alpaca´s en condors waarmee je op de foto kon. Maar wij hadden een ander doel, wij wilden van dit dorpje naar een ander dorpje wandelen. Na ongeveer een half uur wandelen over een stoffige weg kwamen we echter bij een grote donkere tunnel aan waarvan het einde voorlopig niet in zicht leek, dus besloten we weer terug te lopen. Daar hebben we, inmiddels getransformeerd in twee overjarige zandkorrels, de bus weer teruggenomen naar Arequipa. Al met al een vrij vermoeiende onderneming, maar wel goed om onze hoogte bestendigheid te testen (de dorpjes liggen boven de 3500 meter). Die van Eva bleek redelijk, die van Laura iets minder. We hebben er in ieder geval beiden een bloedneus aan overgehouden.

Vanavond gaan we met de nachtbus naar Cuzco, waar we morgenochtend rond zeven uur zullen aankomen, oh joy. Gelukkig kun je in de Peruaanse bussen altijd genieten van stichtelijke Amerikaanse films waarin de deugden van het Christendom nog maar eens benadrukt worden, en als dat nog niet slaapverwekkend genoeg is, zijn je Peruaanse medepassagiers dat wel, die altijd slapen in de bus, op welk tijdstip van de dag ook. Om elf uur stoppen de films en is het oogjes dicht en snaveltjes toe.